نویسنده: مهسا نعیمی

اول از همه بگویم که جوابتان پیش علم روانشناسی‌ است. وقتی صحبت از کارهای خلاف به میان می‌آید،‌ اکثر آدم‌ها مثل برنی میداف (ملقب به فرانکنشتاین امور مالی – بزرگترین کلاهبردار تاریخ با اختلاس ۶۵ میلیارد دلاری) نیستند که با کله در خلافکاری شیرجه بزنند. بیشتری‌ها گول مغزشان را می‌خورند که آنها را به سوی سراشیبی‌های لغزان هُل می‌دهد، به جایی که اخلاق زیر سؤال می‌رود.

وقتی صحبت از شانس می‌شود، این آدم‌های خوش‌شانس هستند که حسابی فحش می‌خورند، اما بگذارید همین اول کار خیال‌تان را راحت کنم، پدیده‌ای به نام شانس وجود خارجی ندارد. آن نعل اسبی که بالای در آویزان کرده‌اید دکور خوشگلی است، اما مطمئن باشید برایتان شانس نخواهد آورد.

شکست‌های گاه‌وبیگاه، حتی شکست‌های بزرگ، بخش اجتناب‌ناپذیر زندگی هستند. اما آیا شما از افسردگی پس از شکست که سراغ بسیاری از ما می‌آید فرار می‌کنید؟ منظور من ترس از شکست نیست؛ من از تصویر بعد از شکست حرف می‌زنم (احساس ناامیدی و بی‌انگیزگی بعد از شکست)؛ تصویری که بسیاری از مردم در برابر آن تسلیم می‌شوند و عبارت «من تجسم ناکامی‌ام» به ذهن‌شان راه می‌یابد.